Kwaheri Kenya

Nou, daar zitten we dan..mijn laatste uurtjes in Kenia. Ik kan gewoon niet geloven dat ik morgen weer in Nederland ben… Moet zeggen dat ik echt verdrietig ben om Kenia te verlaten. Zulke dubbele gevoelens, Kenia en Jua hebben echt een plek in mijn hart gekregen en het doet echt pijn om het achter te laten. In het begin is het een beste cultuurshock maar na een tijdje was ik helemaal gewend aan de totaal andere omgeving, andere cultuur en andere gewoontes, en wordt je een deel van de gemeenschap. Ik voel me echt op mijn plek hier. Het contact met de bevolking, de gastvrijheid, de natuur, en dat allemaal onder de schaduw van armoede en ellende, hebben me diep geraakt. Het is ook zo mooi hier, elke week verbaas ik me er weer over. Ik heb veel armoede gezien, mensen die meer dood dan levend waren door AIDS en nog veel meer ellende. Wij hebben het zo ontzettend goed in Nederland, te goed denk ik wel eens. Iedereen heeft werk, stage, bijbaantjes, studies, deadlines, haast en heeft het druk. Waarom eigenlijk? Wordt je daar echt gelukkig van? Is dat waar het leven allemaal om draait? Dat zet je hier, in Afrika, waar mensen die kansen niet eens hebben, wel aan het denken. Met mijn koffer inpakken moest ik wel even een traantje laten hoor. Het is eigenlijk niet te beschrijven wat voor gevoel ik nu heb. Dat kan je alleen weten als je een lange tijd ergens anders heb gewoond, gewerkt en geleefd, als je hier in Watamu heb geleefd. In Nederland heb ik ook een leuk leven en ga ik het ook weer leuk hebben, maar toch. Dat er hele lieve mensen thuis op me wachten verzacht de pijn gelukkig enigszins. De laatste weken heb ik echt extra proberen te genieten van alles, om alles in me op te zuigen en nooit meer te vergeten. En natuurlijk veel foto’s gemaakt ;).

Gisteren mijn afscheid gehad bij Jua.. Was erg emotioneel en er vloeiden heel wat tranen. Eerst ging Nelleke wat zeggen en daarna kregen de meiden, caretakers en Vera de kans om wat te zeggen.. nou toen brak ik wel even hoor. Heb zo’n band opgebouwd met de meiden, de baby’s, de staff, Vera en natuurlijk Nelleke. Bedankt voor alles Nelleke, ga je missen!!
Toen ik hier net kwam, waren de baby’s nog heel klein en was Carolina nog niet eens geboren. Ashura heb ik van 3 maanden naar 8 maanden zien groeien en die kruipt lekker overal rond en staat al erg goed, dus die loopt over een paar maandjes. Als ze moe is en je legt haar op een bepaalde manier neer, slaapt ze bijna gelijk, zo schattig. Zo vertederend als zo’n klein mensje zich veilig voelt om op jou borst in slaap te vallen. Dan hebben we Timo, ook wel Chubby genoemd. De eerste dag dat ik bij Jua kwam, was hij die nacht geboren dus hij is precies 5 maanden. Hij is van de drie grotere baby’s de jongste, maar veruit de zwaarste met zijn bijna 9 kilo! Vandaar zijn bijnaam haha. Als hij gaat lachen is het ook zo leuk, echt schaterlachen. Carolina is eind november geboren en echt hard aan het groeien. Ook is ze veel donkerder geworden in deze twee maanden haha! En dan hebben we nog Christien… ook wel Cartoenie, monster, Madama Coffee of Madame Poepoe genoemd. Ik ben echt verliefd geworden op dit kleine monster. Ik had zo’n connectie met haar, als ze lacht op haar manier dan smelt ik gewoon helemaal. Ik heb haar van een klein hummeltje van anderhalve maand dat niks kon, naar een meisje met een eigen wil van 6 en halve maand zien groeien. Ik wist niet dat een baby zoveel met je kon doen, maar zij heeft echt wat geraakt bij me. Zo eigenwijs, zo ondeugend en zo mooi. Vond het heel moeilijk om haar gisteren los te laten.. moest er echt wel even van huilen hoor. Wat zal ik het missen om lekker met haar te kunnen kroelen zeg…
Vera, de social worker, en ik hebben ook echt een band opgebouwd en kunnen het echt goed met elkaar vinden. Ga het missen om elke week de Comeback roddels met haar te bespreken haha! En dan mama Zawadi, die geen woord Engels sprak en ondertussen een paar woordjes en waar ik heel veel lol mee gehad. En met Nelleke kan ik het ook gewoon super vinden, kunnen lekker gek doen met elkaar haha, ga je missen Mama Jua!! Maar we zien elkaar in april ;).

Nog met Nelleke naar Marafa, Hell’s Kitchen geweest. Het verhaal gaat dat er een familie leefde die zo rijk was, dat ze zich wasten met melk en de melk gewoon weg gooiden. Ook waren ze erg egoïstisch en gaven niks aan anderen. Toen heeft God hun gestraft door de aarde te openen waar zij met hun vee in verdwenen. Daardoor zijn de rotsen wit (van de melk) en rood (van het bloed). Natuurlijk is het gewoon erosie.. maar het is een mooi verhaal! Het was echt heel mooi om te zien, de moeite waard om naar toe te gaan!

Toen ik een keer op het strand was, was er in de zee een enorme schildpad gevonden. Helaas was ze dood maar wat een monster was dat zeg, echt bizar!! Bijna twee meter lang en zo’n 200 kilo, leek echt een prehistorisch monster ofzo, echt gaaf om te zien.

Heb met andere vrijwilligers uit Canada en Engeland echt een paar hele leuke laatste weken gehad, we kennen elkaar nog maar een paar weken maar door de ervaringen die je met elkaar deel lijkt dat al zoveel langer. Lekker feesten in de Comeback, dawa’s drinken, heel de dag niks doen bij Ocean Sports en op het strand liggen.. ja wat hadden we het zwaar. Heb zoveel mensen van over de hele wereld ontmoet, echt super om met hen te praten over de verschillen tussen landen, ervaringen met elkaar te delen en natuurlijk een feestje te bouwen haha!

Ik heb besloten om ambassadeur te worden voor Stichting Jua, om de stichting meer naamsbekendheid te geven in Nederland en er daardoor natuurlijk geld binnenkomt want dat is hard nodig. Zo neem ik Jua nog een klein beetje mee naar Nederland en hoef ik het niet helemaal achter te laten en zo blijf ik me toch nog inzetten voor de kinderen van Kenia!

Nou, dat was het dan… mijn laatste blog vanuit lovely Kenia… De 5 maanden zijn echt omgevlogen. Ik weet nog goed dat ik op het punt stond om te vertrekken en dacht: waar ben ik eigenlijk in godsnaam aan begonnen? Wat ga ik in mijn eentje daar allemaal sjouwen? Wat denk je wel niet van jezelf, dat je daar ff in je eentje naar toe gaat en het allemaal goed gaat hebben? Ga ik het wel redden? Is de cultuurshock niet te groot? Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en ik ben zo ontzettend blij en ook wel trots op mezelf dat ik de stap heb genomen. Ben wel ‘even’ 5 maanden in mijn uppie naar Kenia gekomen! Het is een ervaring die ik nooit meer vergeet en niemand me ooit meer afneemt. Kenia heeft voor altijd een plekje in mijn hart gekregen. Dat maakt het afscheid ook nog enigszins makkelijker, ik weet dat het niet de laatste keer is geweest dat ik hier ben, want dat ik terugkomen, is een ding dat zeker is! Kwaheri Kenya!