Lifechanging Kenya

Hello! Hier weer een bericht uit het mooie, warme, zonovergoten, gezellige, aan de zee liggende, Watamu (haha sorry..). Ik heb het nog steeds helemaal naar mijn zin hier en alles gaat goed.

In mijn vorige blog vertelde ik wat over huisbezoeken die ik zou gaan doen om te zien waar de meiden vandaan komen, dat hebben we twee weken geleden dan ook gelijk gedaan. Aan het einde van de dag was ik er helemaal stil van, ik was zo ontzettend onder de indruk en ontroerd. Het is eigenlijk niet in woorden uit te leggen maar ik probeer jullie een beeld te geven van het huisbezoek. En niet zomaar een huisbezoek: een huisbezoek op een eiland. Waar we dus een grote rivier voor moesten oversteken met een boot. We kwamen aan bij de oversteekplaats en daar lag de boot wat eigenlijk gewoon een uitgeholde boomstam was. Ik dacht: we moeten toch niet dáárin met zijn 5e? Jawel dus. Wat een ervaring zeg, echt geweldig. Langs de mangrove bossen, over de rivier, langs flamingo’s en roofvogels, voorin in een boomstamboot, gezicht in de zon: optimaal genieten van het prachtige Kenia. Eenmaal op het eiland aangekomen werden we hartelijk ontvangen en naar de hutjes van de familie gebracht waar we voor kwamen. We kwamen bij deze familie omdat we de vorige dag op schoolbezoek waren geweest bij het meisje dat eerder in Jua had gezeten en vertelde dat er thuis geen eten was. We kwamen daar dus om te kijken wat wij voor hen qua eten konden betekenen en wat kregen wij: eten. Kokosnoten zo uit de boom, werden opengebroken zodat we het kokoswater konden drinken en de kokos konden opeten. Ik wilde eigenlijk zeggen: eet het zelf maar lekker op, maar dat afslaan zou voor hen een belediging zijn dus toch maar gedronken en gegeten. Dit teken van gastvrijheid en hartelijkheid ontroerde me zo. Deze mensen hebben helemaal niks; geen water; geen elektriciteit; geen eten en ze leven in zelfgebouwde hutjes maar de gasten: die moeten goed behandeld worden. Daar werd ik wel even stil van hoor.
En ik en Nelleke zouden dat weekend bij de social worker Vera gaan lunchen, dus ze wilde even een kip ‘kopen’. Die werd dus gelijk even zijn nek omgedraaid. Normaal (in Nederland) zou ik hier echt niet tegen kunnen, maar dit is zo’n andere wereld; hier is het echt overleven dus dan moet je wel.
Ze zeggen wel eens: lifechanging experience. Deze dag was dat echt voor mij. Dit is het Afrika dat je als toerist niet snel zal meemaken en ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.

In het Jua kan er een meisje elk moment gaan bevallen en ik mag bij deze bevalling aanwezig zijn, wat ik natuurlijk erg speciaal en ook wel spannend vind. Ze had pijn in haar buik dus gingen we langs de dokter en heb ik voor het eerst in mijn leven een babyhartje in de buik horen kloppen! En dan nog op de ouderwetse manier: met een soort toeter op de buik luisteren want hier kennen ze geen echo’s of schermen waar je de baby op kan zien.

Ik en Chiara hebben in de Comeback een erg leuk Amerikaans meisje ontmoet die hier ook vrijwilligerswerk doet, waar we nu ook veel mee omgaan, Charlotte. Uitgaan is nog steeds erg leuk hier, ik vind het altijd zo leuk om mensen over de hele wereld te ontmoeten en dat doe ik zeker; heb echt veel lol hier.
Vorige week na het stappen liepen ik en Chiara terug naar ons hotel en toen we in onze straat waren, hoorden we opeens zo’n bizar hard geluid. We dachten eerst aan een soort alarm of iets, maar na goed luisteren hoorde je gewoon dat het dierengeluiden waren. Het leek wel of er een troep leeuwen aan het brullen was, zo hard. Hoe verder we de straat inliepen, hoe harder het geluid werd en we werden toch best wel een beetje bang! Aangezien de straat in een oceaan was veranderd door de vele regen die er was gevallen, voelde het toch niet helemaal lekker om daar door heen te moeten baggeren, met het mogelijke gevaarlijke dier dat erin lag te wachten, you never know here! Wij dus maar een stuk terug gelopen tot de hoofdweg en daar een motorbike aangehouden, dus wij achterop de motor, door de oceaan en langs alle bizar harde geluiden. Eenmaal veilig aangekomen bij het hotel, waren we toch wel erg nieuwsgierig wat dat geluid nou in godsnaam was. Wat blijkt dus.. waren het brulkikkers…Wat een geluid maken die dingen zeg. Haha wat hebben wij gelachen zeg. Bang voor een paar kikkers! Hoezo helden op sokken…

En.. mijn ouders en Anouk zijn in Kenia! Echt een vreemd gevoel dat ze hier eigenlijk vlakbij zijn haha! Zij dachten dat ik maandag gewoon moest werken maar als verassing stond ik op het vliegveld van Mombasa ze op te wachten wat ze natuurlijk erg leuk vonden. Het was echt zo vreemd om in een ander land bij de aankomsthal te staan om je eigen familie op te halen! Moet er ook vreemd hebben uitgezien voor de andere mensen: een jong, blank meisje die in haar eentje op iemand staat te wachten die aankomt in Kenia! In Mombasa en op de weg naar Watamu kijken mijn ouders en Anouk hun ogen uit; toen zag ik eigenlijk pas hoe ingeburgerd ik hier al ben. De meest bizarre dingen zijn voor mij al bijna normaal. Gisteren bij ze in het hotel wezen eten en vrijdag gaan we voor 4 dagen op safari! Tsavo East, Tsavo West en Amboseli. Ik en mijn vader keken vaak een programma op Animal Planet (ja, daar kijk ik heel vaak naar): Echo and the Elephants of Amboseli. Zo gaaf dat ik daar nu gewoon echt heenga. Heb er heel erg veel zin in om met zijn 4tjes op safari te gaan! En volgende week ben ik vrij, dus dan kunnen we nog meer tijd met elkaar doorbrengen en kan ik ze Watamu en het Jua laten zien!

Zo, dat was weer van alles wat! Als ik het zo teruglees ben ik zo ontzettend blij dat ik de stap heb genomen om hier heen te komen. Je beseft je hier pas echt hoe ontzettend goed wij het hebben in Nederland. Maak zoveel dingen mee die ik de rest van mijn leven niet meer vergeet. Ik ben best trots op mezelf, dat mag ook wel eens gezegd worden!

Tot de volgende keer,
Dikke kus